تل آلیانس

برای مامان باباها، چی قشنگ‌تر از چشمای برق زده و خنده‌ی از ته دل بچه‌هاس؟

پررنگ‌ترین خاطراتی که از کودکیم دارم، عشقیه که خونوادم بهم دادن و باهاش بزرگ شدم. این عشق بعد از مادر شدن خودم یجور دیگه خودش رو نشون داد. اولش از خیالبافی شروع شد؛ چشمام رو بستم و یه عالمه بچه رو تصور کردم که دارن بسته‌هاشون رو باز می‌کنن، جیغ می زنن، میخندن و بزرگتراشون رو بغل میکنن. “بچه های شاد دنیاشون قشنگ‌تره، برای همین می‌تونن در آینده هم دنیای بهتری بسازن” حتی فکر کردن بهش هم قشنگ بود.